Ontvoerd - deel 10

Hee allemaal,

Dit is hem dan het allerlaatste deel van Ontvoerd.


6 jaar later.

Vandaag was het zover. Mason werd vrijgelaten. Ik zat te twijfelen of ik wel of niet naar het politiebureau zou gaan. Ik deed het toch maar niet. Ik wist dat Mason vandaag werd vrijgelaten doordat ik 2 jaar geleden Brandon tegen kwam in de supermarkt. Sindsdien ben ik heel close met ze want ik heb bijna een hele maand met ze in een huis gezeten en ik was continue bij hun. Over Mason en mij hebben ze gelukkig niets gevraagd want ze wisten dat dat gevoelig lag. Maar ze wisten wel dat Mason vandaag vrij gelaten zou worden. Dat hebben ze niet voorbij laten gaan. Elke dag werd ik eraan herinnerd hoelang het nog zou duren. Wetend dat ik zes jaar op hem zou moeten wachten. Maar vandaag is het dan zo ver. Mason wordt vandaag vrij gelaten. Geen idee hoelaat en alles maar hij zou in ieder geval toch niet als eerst hier naar toe komen. Waarschijnlijk is hij me allang vergeten. Maarja, hier zit ik dan thuis te leren voor mijn laatste examen. Mijn pen kribbelt over mijn samenvatting heen en met mijn markeerstift markeer ik wat tussentitels of dingen die belangrijk zijn om te leren. Mijn gedachten waren er totaal niet bij. Alles wat ik in mijn hoofd kreeg, ging er gelijk weer uit. Gewoon omdat mijn hoofd vol zit met vragen over Mason. Zou hij veel veranderd zijn? Misschien is hij me zelfs al vergeten en heeft hij iemand gevonden in de gevangenis? Of misschien zelfs erger, zwanger gemaakt. De rillingen gaan door mijn lichaam heen als ik aan al die opties denk en probeer me dan maar snel weer te richten op mijn leerwerk. Na een tijdje heb ik door dat ik me echt niet kan concentreren en zet de dop op mijn markeerstift en leg alles neer. Rustig sta ik op en loop naar beneden toe om een kopje thee te maken voor mezelf, in de hoop dat dat me iets kan kalmeren. Ik doe wat water in een pannetje zodat het kan opwarmen en zet het vuur dan vol aan. Een mok pak ik uit de een kast en leg er ook alvast een theezakje in. Als het water begint te koken zet ik het vuur uit en met een pannenlap zet ik het pannetje op het dienblad neer en daarna schenk ik het warme water in de mok. Wanneer hij vol genoeg is stop ik en gooi de rest van het water weg. Zuchtend kijk ik naar de gang wanneer de bel gaat en laat alles even liggen. Terwijl ik langzaam naar de deur loop. Zoekend naar de sleutel in een van de kastjes die naast de deur kijk ik kort naar de deur, in de hoop dat ik een glimp kan opvangen van de persoon die aan de andere kant staat. Als ik eenmaal de sleutel gevonden heb stop ik hem in het slot en draai het slot open. De deur open ik en kijk dan met grote ogen naar de persoon tegenover me. Mason. De tranen schieten in mijn ogen terwijl ik mezelf tegen hem aanduw. Mijn handen klauwen aan de achterkant van zijn shirt. Mijn hoofd ligt tegen zijn borst aan en de tranen die eerst nog veilig in mijn ogen zaten, rollen nu over mijn wangen heen. "Mason?" Zeg ik zachtjes en druk hem nog dichter tegen me aan. Hij zegt tegen mij; Zullen we naar binnen gaan Bo? Na een tijdje knik ik maar blijf hem nog steeds vasthouden. Nu hij hier eindelijk is na zes jaar, ga ik hem echt niet loslaten. Dan moest hij me maar dragen, maar loslaten zou ik echt niet doen. Mijn neus druk ik wat beter tegen zijn shirt aan en adem stiekem zijn heerlijke geur in. Ik ga zitten en hij gaat ook zitten. Hij zegt tegen mij; zes jaar, dat is een lange tijd. Ik heb veel te vragen net als jij denk ik. Ik knik en duw mijn benen tegen mijn borst aan. Mijn eerste vraag is… begint hij. Bestaan wij nog?

Ik antwoord met; ik heb niemand anders gehad in die 6 jaar. Ik heb de hele tijd aan jou gedacht eigenlijk.

Dus wij zijn er nog? Vraagt hij voorzichtig. Twijfelend kijk ik hem aan, "ik wil het wel, heel graag zelfs. Maar we zijn beide veranderd in die zes jaar. Wie zegt dat je niet schijt ziek van me wordt na een paar uur?" Vraag ik dan aan Mason en kijk hem kort aan.
Ik zegt hij kort. Hij kijkt me aan en grijnst. Net zoals wij hij vroeger altijd deed.
Wanneer hij zo zelfverzekerd tegen mij ingaat voel ik me automatisch ook een stukje zekerder. Geen idee waar het doorkomt, maar het voelde gewoon net zoals een paar jaar geleden. Iets vertrouwend. Wat verlegen kijk ik naar mijn handen als hij wel heel dicht bij komt en niet veel later liggen zijn lippen tegen de mijne aan. Hij fluistert in mijn oor; ík heb je zo gemist Bo`tje van me.
Met tranen in mijn ogen open ik ze en kijk dan met een waterig glimlachje naar zijn. "Ik jou ook, Mason. Ik jou ook." Murmel ik en sluit mijn ogen eventjes. Wanneer er een kusje op mijn hand wordt gedrukt voel ik me lichtjes rood worden en buig mijn hoofd wat naar beneden. Ik ben echt zo blij, dat hij niet veel veranderd lijkt te zijn. En hopelijk zou het nu wel goed komen.

Einde!

 

Dit was het dan het allerlaatste deel van Ontvoerd. Ik hoop dat jullie ervan genoten hebben en dan zie ik jullie volgende week weer bij een nieuw verhaal!

Liefs, Kim